Δεν σε νοιάζει
Και εγώ θα κάτσω και θα παρατηρώ,
ήσυχα στη γωνία μου.
Όπως θα έχουν μπει μέσα στο σπίτι μου,
πρόσωπα άγνωστα σε εμένα,
να πάρουν ότι νομίζεις ότι σου ανήκει.
Μαζεύουν βιαστικά όλες τις κορνίζες με τις φωτογραφίες,
αρκετές σπάνε όπως τις χώνουν
μέσα στα κιβώτια.
Δεν σε νοιάζει.
Τα βιβλία μου τα πετάνε στο πάτωμα,
τα κλωτσάνε μέσα σε μαύρες σακούλες,
σκίζονται,
τσαλακώνονται,
λερώνονται.
Δεν σε νοιάζει.
Σειρά έχουν οι ντουλάπες,
κουβάρι μαζεύουν τα ρούχα,
στοίβες σε μια άκρη,
μπερδεμένα όλα,
πεταμένα όλα.
Δεν σε νοιάζει.
Σειρά έχουν τα έπιπλα,
τα σηκώνουν όπως όπως,
κάποιος έρχεται προς εμένα,
νόημα μου κάνει,
την καρέκλα που κάθομαι θέλει,
σηκώνομαι,
την παίρνει και μαζί με τα άλλα
έπιπλα την πετάει, σπάει.
Δεν σε νοιάζει.
Αδειάζει όλο το σπίτι,
πιάτα και ποτήρια τα ακούω
να σπάνε όπως τα πετάνε
μέσα στα κουτιά.
Δεν σε νοιάζει.
Τους πίνακες ξεκολλάνε από τους τοίχους,
ο ένας πάνω στον άλλο,
άτακτα ριγμένοι,
σκισμένοι από τις κορνίζες τους.
Δεν σε νοιάζει.
Έχουν ιδρώσει στην προσπάθειά τους,
στα παιδικά δωμάτια έχουν μπει,
με τα ρούχα των μικρών,
μαζεύουν τον ιδρώτα τους από το μέτωπό τους.
Βρώμικα κουβάρια όλα.
Δεν σε νοιάζει.
Στη γωνιά μου κατάχαμα κάθομαι,
θαυμάζω το έργο σου,
θαυμάζω τη λύσσα σου.
Με απάλλαξες από τα υλικά,
κράτησα τον σπόρο μέσα μου,
βαθιά.
Δεν τον βρήκες, αυτό σε νοιάζει.