Όνειρο
Αφήνω όμορφα το αλκοόλ να τρέξει μέσα μου,
δεν παλεύω μαζί του.
Το ονομάζω σήμερα "το Κλειδί".
Αυτό θα ανοίξει τα πιο κλειστά δωμάτια του μυαλού μου,
θα μου δώσει πρόσβαση σε μέρη όπου μόνο ο ύπνος με πηγαίνει.
Κάθομαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου.
Κάθε γουλιά είναι κι ένα βήμα, κι ένα γύρισμα σε αυτές τις κλειδαριές.
Το μάτι ξεθολώνει, βλέπω πίσω από τις σκιές.
Η μορφή σου αρχίζει και γίνεται πιο καθαρή,
το γέλιο σου πιο δυνατό.
Θεέ μου, πόσο όμορφα είναι εδώ.
Ζω το Όνειρο ξύπνιος.
Ανοίγω αχόρταγα τα δωμάτια.
Εδώ είναι η παιδική μου ηλικία, τα παλιά μου παιχνίδια,
η κουβέρτα που δεν αποχωριζόμουν.
Η φωνή της μάνας μου να με νανουρίζει ακούγεται,
ήρεμη,
χαρούμενη,
νέα.
Πιο πέρα είναι το πρώτο ποδήλατό μου,
σε αυτό με έμαθε ο πατέρας μου,
τι ωραίο ποδήλατο είχα!
Αυτή η μπλε πόρτα τι κρύβει πίσω;
Δεν γυρίζει το κλειδί.
Χτυπάω.
Σούσουρο ακούω.
Χτυπάω πιο δυνατά.
Φωνάζω να μου ανοίξουν.
Βήματα έρχονται.
Βιαστικά βήματα.
Ανοίγει.
Μια αίθουσα χειρουργείου.
Γιατροί πάνω από ένα σώμα.
"Σταθεροποίησέ τον", "Τον χάνουμε"
ουρλιάζουν.
Εγώ, παιδί, στην άκρη. Παρακολουθώ.
Με πλησιάζω.
Με αγκαλιάζω.
Με προστατεύω.
Με παίρνω πιο πέρα, με πάω να μην βλέπω.
Πρέπει να φύγω.
Βγαίνω έξω.
Τρέχω.
Ανοίγω δωμάτια, δεν κοιτάω μέσα.
Τα διασχίζω.
Πόρτες κλειστές τις σπάω.
Πέφτω.
Σε αγαπάω.